Brutus – LPM Marathon 16/2/14

2006, 2007, 2008, 2009, 2013, 2014

 

Voor de zesde en laatste keer naar de LPM Marathon in het mooie natuurgebied Kattevennen te Genk. Deze marathon hoort bij het handjevol mooiste marathons en is een aanrader voor alle marathonverzamelaars. Het is een mooi afwisselend rondje(7x), de verzorging is altijd perfect, dit keer zelfs nog beter omdat Vanessa Henneman toegevoegd was aan het verzorgings-team, de sfeer is altijd bijzonder goed, met als drijvende kracht vriend Micha Havreluk.

 

Uitlopen was dit keer niet vanzelfsprekend.

Eind vorig jaar tijdens het klussen twee keer door mijn rug gegaan, iets waar ik al 30 jaar af en toe last van heb, en ik vermoedelijk een klein scheurtje in een tussenwervel opliep waardoor herstel maanden rust vergt. Een zwakke plek die niets met lopen te maken heeft maar het lopen wel lastig maakt. Door mijn planning heb ik niet genoeg tijd voor rust maar na Kevelaer(D) heb ik tot aan Genk 6 weken geen meter gelopen. Goed voor het herstel maar iets minder voor het duurvermogen.

 

Wat ook niet hielp is dat ik de maandag voor de LPM Marathon onze lieve Brutus heb moeten laten inslapen (zie homepage). Brutus was een bijzonder hondje, lief, intelligent, levenslustig en was belangrijk in ons leven. Brutus was een levensgenieter eersteklas en hij bezocht vele marathons waaronder de LPM Marathon in Genk. Vooral de lege waterflesjes hadden zijn voorkeur om mee te spelen vanwege het krakende geluid dat ze maken als hij er op beet. Brutus was er bij in 2006, 2008 en 2009.

 

Om niet in de weg te lopen ben ik na overleg met Micha vroeger gestart.

De eerste kilometers gewandeld om mijn rug warm te laten worden en boven in het dorp aangekomen voorzichtig gaan hardlopen. Na 5 km kwam ik Ben Mol tegen, die eigenlijk is gestopt met lopen maar er toch nog een keertje bij wilde zijn. Ben was nog iets vroeger gestart en we hebben samen een kilometertje bijgepraat. Met Ben liep ik vanaf 1993 vele gezellige kilometers.

De eerste 18 kilometer had ik wel last van mijn onderrug en enige uitstraling maar daarna ging het goed. Tot de 21 km. Toen bleek dat 6 weken niet lopen invloed heeft op je duurvermogen. Dat maakt mij ervaringsdeskundige. Maar gelukkig heb ik goed tandvlees dus daar heb ik de volgende 10 km op gelopen in een bescheiden tempo. Inmiddels was het peleton ook gestart en werd ik links en rechts ingehaald. Net toen ik rond de 30 km dacht dat de pijp leeg was kwam beroeps-pacer Wim Hogentoren mij een hand geven. Wim heeft zo veel energie dat als je daar een hand van krijgt tijdens de wedstrijd het lijkt of je aan een snellader gekoppeld wordt. De snellading van Wim gaf mij vleugels. Vervolgens kreeg ik extra verzorging van Vanessa Henneman en zo liep ik zonder veel problemen de laatste 2 rondjes tot de eindstreep.

Omdat ik 2 uur eerder was gestart moest ik zelfs nog wat tijd doden voordat al die snelle kanjers binnenkwamen die normaal gesproken al naar huis zijn als ik over de eindstreep kom. Dus eerst maar even de manege in om na een tijdje paardrijden met veel plezier als vrijwilliger medailles uit te reiken.

 

En dan nu medailles uitreiken